σάρκινος

-η, -ο / σάρκινος, -ίνη, -ον, ΝΜΑ

αυτός που αποτελείται από σάρκα ή ο όμοιος με σάρκα, ο σαρκώδης («καὶ τὸ μὲν διφυὲς τοῡ στόματος παρίσθμιον, τὸ δὲ πολυφυὲς οὖλον σάρκινα δὲ ταῡτα», Αριστοτ.)

μσν.

φρ. «σάρκινος ἤτοι γυργαθός»

πιθ. καλάθι, σαργάνη*

αρχ.

1. (για τον άνθρωπο) κατασκευασμένος από σάρκα (ἄνθρωποι θνατοὶ καὶ σάρκινοι», Ίππαρχ.)

2. ο φτειαγμένος από εντεριώνη («σάρκινα σχοινία», πάπ.)

3. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στο σώμα, ο σαρκικός

4. πολύσαρκος, σωματώδης («ἐν μὲν σαρκίνοις σώμασι νόσημα καλούμενον [τὴν πλεονεξίαν]», Πλάτ.)

5. φρ. α) «ὁ σάρκινος ἰχθύς» — ψάρι που έχει σάρκα και οστά, που είναι πραγματικό (Θεόκρ.)

β. «τὸ σάρκινον τῶν λόγων» — η πραγματική σπουδαιότητα και σημασία τών λόγων.

επίρρ...

σαρκίνως Α

με σαρκικό τρόπο, σαρκικά.

[ΕΤΥΜΟΛ. < σάρξ, σαρκός + κατάλ. -ινος (πρβλ. λίθ-ινος, ξύλ-ινος)].